Kleurrijk

Trump of Harris? Gaza of Israël? Herdenken of demonstreren? Noodwet of spoedwet? Wilders of Schoof? Basisvaardigheden of brede vorming? Zwart of wit?

De wereld om ons heen lijkt zich in dichotomieën aan ons op te dringen: alles is tegengesteld aan elkaar en kent geen overlap. Alles is a of -a. Alles is een uiterste. Terwijl de werkelijkheid en het leven van mensen zich juist in het midden afspeelt. Juist vooral een overlap kent:

Amerikanen willen een betaalbaar huis, een baan en hun leven leiden. De inwoners van Gaza en Israël willen gewoon veilig over straat kunnen, hun kinderen veilig naar school laten gaan en veilig kunnen slapen. Mensen willen herdenken als er iets verschrikkelijks gebeurd is, maar ook demonstreren als er iets verschrikkelijks aan het gebeuren is. We willen zorgen voor mensen in nood en maken ons zorgen om de kansen van onze kinderen. We willen dat kinderen leren lezen, schrijven en rekenen, maar willen ook dat ze zich emotioneel ontwikkelen en zich kunnen verhouden tot de ander.

De mens is niet zwart of wit, de mens is veel mooier en kleurrijker dan dat. De mens is niet eens grijs, de mens is groen, rood, blauw, aquamarijn en zachtroze. Als we alles splitsen, van alles een strijd maken, alles verdelen en alles polariseren, is dat ook wat we krijgen: winnaars en verliezers.

Elke dag in de school waar ik iedere dag kom en de scholen waar ik te gast ben, zie ik hetzelfde: mensen – volwassenen en kinderen – die met elkaar proberen er het beste van te maken. Met aandacht voor elkaar, voor wie je bent, voor hoe je je ontwikkelt. Voor de mooie kant, voor de optimistische kant, voor de er-is-altijd-een-tweede-kans-kant. Dalton rust op vertrouwen en daarmee ook op optimisme. En de wereld om ons heen laat zien dat we die insteek misschien wel harder nodig hebben dan ooit. En daarmee blijf ik tegen de klippen op positief: dalton is een antwoord op negativiteit en fatalisme. En wij werken elke dag keihard om leerlingen met lef en zonder vrees en met een positief vertrouwen in zichzelf en elkaar te laten opgroeien. Mooi. Ons vak.

Elvira van den Hoek