Trots!

Wat een voorrecht! Woensdag 31 mei mocht ik daltonschool De Vliegeniers in Barneveld bezoeken. De vier leerlingen uit de leerlingenraad, Ceylin, Houdayfa, Manar en Loïs hebben een geweldige rondleiding door de school verzorgd. Van de daltonruimte tot de lokalen van groep 1 tot en met groep 7/8, van de bibliotheekkasten tot het speelplein, overal mocht ik kijken en was ik welkom.

Wat een daltonsfeer ademt deze school! De leerlingen konden niet alleen precies vertellen wat er zo dalton was aan de school, maar ook in elk lokaal laten zien hoe dat dan in het programma van elke dag door de leerlingen toegepast werd. Wat mij vooral opviel is dat de daltonvisie tot in de kleinste dingen in de school herkenbaar was: kindjes in de jongste groepen plakten een magneet met hun foto onder een afbeelding van een dichtgeritste jas als ze zelf hun jas konden dichtritsen. In groep 4/5 hing een vergelijkbaar overzicht, maar dan met de tafels. Die kinderen plakten hun naam onder de tafel die ze al beheersen. Daarbij hing er bij sommigen ook nog een donkergroene magneet om aan te geven dat ze een ander zouden kunnen helpen die een tafel nog moeilijk vindt. Zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, reflectie en samenwerken ineen! Maar het krachtigst vond ik het feit dat de leerlingen die mij rondleidden zelf zagen dat dat wat de kindjes in de onderbouwgroep leren, steeds meer en uitgebreider ook toegepast wordt in de bovenbouw. Als leerlingen zelf een doorlopende leerlijn herkennen en beschrijven, doe je als school de goede dingen en doe je ze goed. Weekplanners die steeds meer ruimte geven aan leerlingen om hun eigen keuzes te maken en die leerlingen uitnodigen om vooral te laten zien wat ze allemaal al kunnen: overal zag ik het waarderend perspectief van onze daltonvisitaties terug in de manier waarop de leerlingen op deze school begeleid worden.

En over samenwerken gesproken: de rondleiders vertelden mij dat je in de klas steeds met een ander ‘maatje’ samenwerkt en niet alleen met je beste vriend of vriendin, ‘want je moet toch leren dat je met iedereen kan samenwerken’. Op een moment was Rianne Hakkert, de daltoncoördinator van de school die mij had uitgenodigd ons even kwijt, omdat de leerlingen mij het speelplein wilden laten zien. Toen ik vroeg hoe je dan kon zien dat het het speelplein van een daltonschool was, wezen ze mij op verschillende groepjes waar leerlingen uit groep 7 met kinderen uit groep 4 aan het samenspelen waren. ‘Dat is heel belangrijk in dalton!’

Een van de adviezen die ik van de vorige voorzitter, Willem Wagenaar, kreeg, was: ‘wees trots op onze daltonwerkwijze en draag die trots namens alle leden ook uit‘. Na mijn bezoek kan ik dat met nog meer overgave doen dan ik al deed: leerlingen die op een daltonschool de hele dag werken aan hun eigen ontwikkeling EN aan het samenwerken en samenleven, worden de fearless human beings die Helen Parkhurst voor ogen had. Ik heb in één ochtend alle mooie kanten daarvan bij kinderen van 4 tot 11 mogen ervaren.

We hebben tenslotte nog een prachtig verjaardagsritueel in een kleutergroep bijgewoond. Natuurlijk werd de jarige toegezongen, maar daarbovenop blies elk kind een wens voor de jarige (‘ik hoop dat je vandaag veel gaat lachen, ik hoop dat je heel veel gefeliciteerd wordt, dat je een mooi cadeau krijgt’) in een wens-kokertje. De wenskoker werd daarna in een verduisterd lokaal in brand gestoken en de jarige mocht de dwarrelende as opvangen met een schoteltje, waarmee ze symbolisch alle wensen in ontvangst nam van haar klasgenootjes. Zo’n mooi moment!

Wat een vertrouwen sprak er uit het team van De Vliegeniers dat ze hun leerlingen op deze dag volledig de leiding lieten nemen. Nogmaals mijn dank aan het gastvrije team en alle leerlingen van de school. Ik hoop de komende jaren nog veel daltonscholen te bezoeken, maar als dit de norm is van de scholen van onze vereniging dan past daar inderdaad maar één woord: trots!

Elvira van den Hoek