Voor de derde keer doet Corona een aanval op onze gezondheid en onze vrijheid. Nog voor het einde van dit memorabele jaar zullen de vrijheidsbeperkende maatregelen worden aangescherpt. Onze vrijheid wordt niet ontnomen zoals in een oorlogssituatie, maar met een onzichtbare vijand in de vorm van een levensbedreigend virus is het voor ons moeilijk te bevatten dat er echt sprake is van vrijheid in gebondenheid.
Terwijl ik deze column schrijf zit ik in de trein met een mondkapje op een niet noodzakelijke reis te maken. Ik voel me beperkt in het ademen door het mondkapje, door het beslaan van de bril wordt me ook nog het zicht voor een groot deel ontnomen en ik voel me schuldig door het maken van een niet noodzakelijke reis. Dit beklemmende gevoel ervaar ik op school niet. Vanaf de allereerste schoolsluiting in maart tot nu toe hebben we ons werk in aanwezigheid van collega’s op 1,5 meter afstand en in de nabijheid van de kids kunnen doen. Tegelijkertijd zijn we beperkt in onze drang om te werken aan kwaliteitsimpulsen voor ons onderwijs. De waan van de dag heerst. In een team van ruim 50 mensen missen we dagelijks 5 tot 10 mensen. Een vleugje verkoudheid is al reden genoeg voor een coronatest. 9 van de 10 testen hebben een negatieve uitslag, maar we missen deze collega’s wel één of meerdere dagen.
Het onderwijs op afstand heeft wel vleugels gekregen. Binnen no time waren we in staat om het in te richten. Maar ook hier voelen we de beperktheid van ons handelen. De directe feedback die je live in de klas kunt geven, missen we online. Ook het vergaderen online mist de sfeer van het samenzijn en is supervermoeiend. Daarentegen is het heerlijk om geen reistijd te hebben.
Toch verlangen we er zeer naar om als Algemeen Bestuur samen te mogen komen op Schiermonnikoog voor onze jaarlijkse brainstorm. Daar hebben we best veel reistijd voor over. Waar we het vooral over willen hebben is de verbetering van de communicatie tussen bestuur, regio’s en scholen/ I.K.C.’s en opleiders. Ook het visiteren binnen de beperkingen die Corona met zich meebrengt staat op onze agenda. Een ander onderwerp is het bestuur zelf. Tijd voor reflectie om te bezien hoe we in de toekomst de NDV het beste kunnen besturen en inrichten. De noodzaak hiertoe is ook groot. Binnen twee tot drie jaar gaan we afscheid nemen van een aantal bestuurders die een lange periode van besturen achter zich laten en wiens expertise we ook zeker zullen gaan missen. Het bestuur voelt zich genoodzaakt om het stokje over te dragen aan een nieuwe generatie van bestuurders die op hun beurt en op hun wijze het daltongedachtengoed koesteren en verder uitdragen.
Tot slot wil ik jullie wijzen op de prijsvraag die we hebben uitgeschreven en elders in deze nieuwsbrief en in het blad daltonvisie zal worden toegelicht. Een uitgelezen kans om daltonideeën en daltoninspiratie uit te werken in concrete materialen of handelingen die ons daltononderwijs een boost kunnen geven.
Namens het bestuur wens ik jullie prettige feestdagen toe en een gezond en inspirerend nieuw daltonjaar.
Willem Wagenaar
voorzitter
Deel deze pagina
Uitgelicht
