Daar stonden ze dan, neus tegen het raam en met de voeten in de modder. Ouders wilden in de coronaperiode zo graag hun kind zien in de groep, dat ze daar heel wat voor over hadden om een glimp van hen op te vangen. Andere ouders kozen ervoor om hun kroost een kus te geven en ze zwaaiend de school in te bewegen. In deze periode heb ik het genoegen mogen smaken om bij de deur van de kleuteringang te staan. De meeste kleuters huppelden de school in en wisten geheel zelfstandig de jas op te hangen, het fruit en het drinken in de juiste bak te deponeren en de gymtas zijn plek te geven. Niets aan het handje. Een enkele kleuter moest worden aangemoedigd door een andere kleuter en gingen vervolgens hand in hand naar binnen. Ook een oudere broer of zus werd ingezet om de weg te wijzen. Eenmaal in de deuropening werd de juf of meester begroet en namen ze vervolgens het initiatief om met iets te beginnen. Dit kon ook een gesprekje zijn met een medeleerling. Wat een ruimte plotseling, geen ouders zittend op de tafeltjes die zich voornamelijk met elkaar bezig hielden en een leerkracht die zich direct volledig kon focussen op de kids. Naast alle narigheid die Corona met zich meebracht, werd dit door de meeste scholen gezien als een gunstige ontwikkeling. “Dit moeten we na Corona niet helemaal loslaten”, hoorde je zeggen. Zo langzamerhand stellen de scholen hun deuren weer open voor ouders, maar veel beperkter dan voor Corona. Er zijn scholen die kiezen voor inloopdagen waar een deel van de ouders volgens rooster naar binnen mag komen. Er zijn ook scholen waar steeds een beperkte groep ouders een half uurtje mogen blijven om de sfeer in de groep tijdens lestijd te proeven. Ook zijn ouders weer welkom om bij toerbeurt mee te helpen in de klas. De binding tussen ouder en school is zo belangrijk dat elke school weer een invulling gaat geven aan de ouder in de klas. Wellicht is dit ook een onderwerp waar ouders input aan kunnen geven. Sommige ouders vinden het wel prima zo om hun kind bij de voordeur af te zetten en direct door te gaan. Ik heb het slechts twee keer meegemaakt dat een kleuter niet naar binnen te krijgen was. De ouder mocht dan tot aan de klassendeur meelopen.
De ouders kunnen op vele andere wijzen goed op de hoogte blijven en bij de school betrokken worden. Tijdens de vele visitaties, die ik heb mogen doen, kwam bij de gesprekken met de ouders duidelijk naar voren dat ze graag op de hoogte willen blijven van de daltonschoolontwikkeling. Ze worden wel vaak meegenomen via “Parro” of zo door de leerkracht m.b.t. de gang van zaken in de groep, maar missen info over het grotere geheel. Het invoeren van een ouderklankbord doet het mes aan twee kanten snijden. Informatie en betrokkenheid van en voor een willekeurige groep ouders. De MR en ouderraadouders zijn vaak al meer betrokken dan de andere ouders. Door een ouder een stukje te laten schrijven voor de nieuwsbrief, geeft ook al meer betrokkenheid en eigenaarschap. De meeste ouders willen als ambassadeur van de school optreden. Ze zijn trots op hun school en willen dit ook graag uitdragen. Ook het inbrengen van hun talenten of expertise voor en in de school doet de band stevig versterken. Ik heb het zelf mogen meemaken dat een wat negatief kritische ouder zo warm werd van het feit dat hij als magazijnstellingbouwer de inrichting van de magazijnen mocht verzorgen, dat hij en zijn zoon vol trots waren en zich meer verbonden voelden met de school en dat ook uitstraalden. Een win-win situatie. Het eigenaarschap strekt verder dan de leerling en de leerkracht. De ouder mag hierin niet vergeten worden. Ik gun iedere daltonschool een grote groep ouders die voor de school willen gaan.
Willem Wagenaar
voorzitter NDV
Deel deze pagina
Uitgelicht
