Het afgelopen schooljaar heb ik weer vele intakegesprekken mogen voeren. Ouders oriënteren zich steeds beter en komen ook vaak goed voorbereid op gesprek. Veelal bezoeken ze ook nog wel een andere school. Als ze veel positieve verhalen hebben gehoord van andere ouders over de school dan houden ze het vaak beperkt tot alleen maar een bezoek aan de daltonschool. Het is van groot belang dat de huidige ouders hun tevredenheid over de school laten merken. Het goed vertolken van de ambassadeursrol is de beste reclame voor een school. Gaat het dan om hoge opbrengsten of verwijzingen naar hogere types voortgezet onderwijs. Voor een enkele ouder wel. De meeste ouders willen dat hun kind een prettige schooltijd heeft in een veilig sociaal pedagogische omgeving. In een laatst gehouden oudertevredenheidsonderzoek kwam dat laatste ook weer naar voren. Ook de hygiëne op school, een nette schoolomgeving en een opgeruimd schoolgebouw scoren hoog bij ouders. Tijdens intakegesprekken wordt ook met regelmaat gevraagd naar de extra’s van de school. Op zo’n moment begin ik de kernwaarden van dalton te benoemen en er voorbeelden bij te geven. Of het gaat om samenwerken, zelfstandigheid, eigen verantwoordelijkheid, borging reflectie of effectiviteit, ik leg het allemaal uit aan de hand van een speelveld. Uiterst toepasselijk in deze tijd van het WK voetbal. “Zitten we nog in of liggen we er al uit” op het moment dat u deze column leest.
Het speelveld is bij mij altijd een leeg A4-tje. Op een daltonschool is dit het speelveld. Buiten het speelveld wordt het spel niet gespeeld en niemand op het speelveld begrijpt ook wat je buiten het speelveld te zoeken hebt. De randen of buitenlijnen zijn de do’s en don’ts die het speelveld beperken. Dit zijn de afspraken die voor iedereen gelden. Het speelveld is ruim en het spel maak je samen. Je geeft de verantwoordelijkheid om samen te spelen. Op het moment dat het speelveld verkleint wordt omdat de coach, de leerkracht, het overzicht kwijtraakt en de touwtjes strakker aantrekt, wordt het spel minder interessant. Ik vouw dan het A4-tje dubbel om te illustreren dat het speelveld kleiner wordt. Als ik dat nog een keer doe dan begrijpt iedereen dat het steeds moeilijker wordt om hetzelfde spel te blijven spelen. De spelers missen de ruimte om hun creativiteit te uiten. Het wordt allemaal te mechanisch en de ene regel volgt de andere op om die kleinere ruimte te benutten. Op het moment dat ik het A4-tje weer openvouw voel je ook bij de ouder dat dat bevrijdend werkt. Ruimte geven en grenzen stellen, de weg van de gebonden vrijheid.
Het spel wordt pas interessant als er punten kunnen worden behaald en de opbrengsten in beeld komen op het scorebord. Dat betekent dat het effectief spelen van het spel reflectie vooraf, tijdens en na de wedstrijd verdient. Zonder reflectie geen strategie, geen strijdplan en waarschijnlijk ook geen opbrengsten. Het samenspelen vereist ook verschillende typen spelers. De één moet hard kunnen lopen , de tweede moet een goede pass in huis hebben, de derde moet het hebben van een enorme inzet, de vierde moet het hebben van creatieve oplossingen, de vijfde heeft gogme oftewel slimheid of spelintelligentie, de zesde gebruikt zijn lengte, de zevende heeft een enorme kopkracht, de achtste voert met grote precisie zijn opdracht uit, de negende vermaakt het publiek met fraaie acties, de tiende is doelgericht en de elfde borgt het doel. Ze zijn allemaal anders, maar samen zijn ze sterk. Geef ze de ruimte en maak het speelveld lekker groot.
Fijne zomervakantie.
Willem Wagenaar
voorzitter
Deel deze pagina
Uitgelicht
