Als ik naar oude beelden kijk van voorstellingen in volle zalen of sportwedstrijden in bomvolle stadions dan heb ik de neiging om de mensen uit elkaar te plaatsen en ze tot onverschillige dombo’s te verklaren. Hoe snel zijn we niet gehersenspoeld en denken we alleen nog maar aan anderhalve meters. Langzaam aan wennen we weer aan het bijeenkomen van grotere aantallen mensen die met moeite deze afstand van elkaar kunnen houden. Met name bij de beelden van de diverse demonstraties tegen racisme en ontoelaatbaar politieoptreden waarbij mensen dicht op elkaar stonden hielden we ruim twee weken de adem in of dit zou leiden tot een nieuwe Corana uitbraak. Bij het uitblijven ervan haalden we opgelucht adem en werd het legitiem om nader tot elkaar te komen. Zo heb ik angstige collega’s zien veranderen in collega’s die ouderwets aan het samenwerken waren of gezellig keuvelend bij de koffiemachine aantrof. Eerst schrok men op als ik met wilde armgebaren de anderhalve meter probeerde aan te geven, later trok men min of meer de schouders op.
Over ruim een week eindigt dit schooljaar in het noorden van Nederland. Een schooljaar om nooit meer te vergeten. De scholen ondervonden een metamorfose. In een rap tempo werd op afstandsonderwijs ingericht. Alle Chromebooks werden uitgeleend en ouders kwamen boeken en werkboekjes ophalen. Twee maanden lang bleef de school gesloten. Daarna een maand lang de helft van de leerlingen en de laatste schoolgaande weken weer een volledige bezetting. Een flinke klus voor de schoolleiders om elke keer weer vorm te geven aan de nieuwe protocollen. Met flink veel geduld werden angstige collega’s overtuigd dat ook zij weer in de school konden functioneren. Het verwelkomen van de leerlingen gedurende een verruimde inloop ,zorgen voor voldoende hygiënische spullen en het naar huis sturen van kinderen met loopneuzen, droge hoest en een iets te hoge temperatuur. Het al ruime takenpakket werd flink opgerekt. En als dan een nieuw schooljaar moet worden voorbereid met het plannen van activiteiten als schoolreisjes en sportdagen tastend in het oude normaal wordt dat als onwerkelijk ervaren. De toch al elastieken schoolleider wordt flink opgerekt met heel veel nieuwe taken. Zo ook de verhoging van hun salaris. Deze termijn is ook opgerekt waardoor ze bijna twee jaar langer moeten wachten op hun schaalverhoging dan hun leerkrachten. Daarvoor in de plaats wel applaus van politici en bestuurders. Schijnt een nieuw betaalmiddel geworden te zijn. Toen ik vandaag vernam dat voor de derde keer op rij de coalitiepartijen een salarisverhoging voor verplegend personeel dat met gevaar voor eigen leven had gestreden voor het leven van Coronapatiënten had weggestemd, vroeg ik me af of ze collectief aan geheugenverlies leden.
De kernwaarden van ons Daltononderwijs zijn de afgelopen maanden stevig overeind gebleven. In welk normaal we ook leven, onze kernwaarden blijven ons onderwijs stutten. Met name de kernwaarden zelfstandigheid en vrijheid/ verantwoordelijkheid hebben een vlucht genomen. Ook in de ogen van de ouders. “Mijn kind doet het gewoon”, hoorde ik heel vaak roepen. Het vertrouwen van de ouders in hun kinderen is in mijn ogen gegroeid. Door verantwoordelijkheid te geven kan het genomen worden. Kinderen willen graag voor “groot” worden aangezien. Ze zijn in dat opzicht zeker gegroeid. Ouders, durf los te laten.
De zomervakantie staat voor de deur. Geniet er van en blijf gezond. Hopelijk kunnen we elkaar in het komend schooljaar weer echt ontmoeten.
Willem Wagenaar
voorzitter
Deel deze pagina
Uitgelicht
