In deze column ga ik wat dieper in op de wijze waarop ik dalton dagelijks beleef. Op maandag, donderdag en vrijdag geef ik leiding aan een grote basisschool in Badhoevedorp, die al ruim dertig jaar een daltonschool is. Vrijwel alle jaren heb ik mede vorm en inhoud mogen geven aan deze school. Vele kinderen en collega’s in die tijd zien komen en gaan. Ik voel me dan ook echt een cultuurdrager en zie de kinderen van oud-leerlingen weer genieten van ons onderwijs. Ik ben daar reuze trots op. Door verantwoordelijkheid te geven en te nemen op basis van vertrouwen hebben we er samen een mooie daltonschool van gemaakt. Aan alle kernwaarden van dalton wordt flink aandacht geschonken en het daltongerecht wordt overgoten met een cultuursausje. De leerlingenraad is actief in het mede verzorgen van rondleidingen tot aan het organiseren van een schooldisco. Eén en al tevredenheid? Dat ook weer niet. Zoals elke school hebben we ook te maken met hoge werkdruk, veel administratie, af en toe een lastige ouder of moeilijk te bereiken leerling en bovenal een niet toereikend (formatie) budget om onze plannen om te zetten in daden. Passend onderwijs heeft een te klein jasje aan, waardoor het knellend aanvoelt. Het zou heel prettig zijn als de overheid haar kwaliteitseisen gepaard laat gaan met een verruiming van de onderwijsfinanciën. Meer met minder doen frustreert.
Wat doe ik dan op de dinsdag en de woensdag? Het leidinggeven aan de school toevertrouwen aan mijn adjunct Doreen Groot, die met evenveel vertrouwen haar verantwoordelijkheid neemt en het ook weer geeft. Hierdoor kan ik mij focussen op Dalton (het boek van Rene Berends en Hans Wolthuis gaat binnenkort de derde druk beleven). Leiding mogen geven als voorzitter aan de NDV voelt aan als een weldadig warm bad. De Daltonwereld bestaat louter uit mensen die met passie en professionaliteit vorm en inhoud geven aan onderwijs dat zij koesteren. Ik vind het zo jammer dat ik als voorzitter niet meer mag visiteren, want dat waren de dagen waar ik naar uitkeek. In de daltonkeuken mogen kijken van een andere school. Van elkaar leren en “parels” vissen. De mooie en soms ook unieke onderwijssituaties mogen beleven, benoemen en mee naar huis nemen om ze nog even op te poetsen en ze in de eigen school te introduceren. Een dag van nemen en geven, van elkaar leren. Als iets een verdere impuls verdient, dan is het wel dat leerkrachten, scholen en regio’s veel meer van elkaar zouden moeten leren. Begin in de eigen school met een uurtje “daltontoppers”. Bezoek met teamleden andere daltonscholen en wissel praktijkervaringen uit binnen en buiten je daltonregio. Van al die daltonparels rijgen we daardoor een ketting die we met trots kunnen (laten :-) ) dragen.
Willem Wagenaar
voorzitter
Deel deze pagina
Uitgelicht
