Dalton en er trots op zijn

Vanmorgen moest ik een paar boeken voor mijn vrouw wegbrengen naar de openbare bibliotheek, een plek waar je mij zelden ziet. Nadat ik de boeken had ingeleverd, liep ik bij de uitgang een oud collega tegen het lijf. Ze was op weg met haar twee zoontjes om een paar boeken te lenen. Ik vond het leuk om haar te ontmoeten en vroeg haar hoe haar werk beviel. Ze was na mijn school een jaar of vijftien geleden gaan werken in het speciaal onderwijs omdat ze zich altijd wel betrokken voelde met het kind “with special needs”.

Onlangs was ze weer van baan veranderd en vertelde mij dat als ze haar CV doornam, ze op haar eerste baan op mijn daltonschool nog steeds heel trots is. “Waardoor?”, vroeg ik haar.

“Het goede schoolklimaat door de wijze waarop leerlingen en leerkrachten met veel respect met elkaar omgaan”, was haar stellige antwoord.

Toen ik afgelopen week in het kader van intervisie een daltonschool in Zevenhoven bezocht, voelde het schoolklimaat daar ook als een warm bad. Veel leerlingen die met elkaar de centrale ruimte deelden, hielden op een prettige wijze rekening met elkaar en waren zeer gemotiveerd met hun taak bezig. Ik zie het als een verworvenheid van ons onderwijs en ben er ook elke keer trots op dat leerlingen zo goed in staat zijn te zorgen voor een prettig sociaal klimaat, ook als er geen direct toezicht is van de leerkracht.

Een paar weken geleden heb ik op mijn school voor de vierde keer in achttien jaar een visitatie mogen beleven. Voor de eerste keer met het nieuwe visitatiekader waar ik mij eigenaar van voel. Tijdens de voorbereiding hadden we er voor gekozen om tijdens een studiedag het gehele team te betrekken bij de evaluatie. Ons team bestaat uit ongeveer veertig lesgevenden die in groepjes van 4 tot 6 personen teambreed een kernwaarde onder de loep namen in een lokaal waar op het digibord de tekst van dat gedeelte van het visitatieverslag open stond. Na een half uur tot drie kwartier schoven de groepen door naar het volgende lokaal alwaar eerst de opmerkingen van de vorige groep gelezen werd en vervolgens de evaluatie op leerling en leerkrachtniveau werd uitgebreid. De daltonwerkgroep bestaande uit 8 collega’s heeft gezorgd voor de evaluatie op schoolniveau. Aan het eind van de studiedag hadden we meer dan voldoende evaluatiegegevens om het visitatieteam van de NDV te bedienen van de nodige informatie. Het viel het visitatieteam op dat er met veel mensen aan het verslag was gewerkt omdat er zoveel van elkaar verschillende input gegeven was. Uiteindelijk was dat wel het resultaat van een aantal experimentele ontwikkelingen in de zoektocht naar beter daltononderwijs. In kleinere groepen worden zaken uitgeprobeerd en na welslagen door het hele team geborgd. Ik ben er trots op dat mijn collega’s zo betrokken en gemotiveerd zijn om telkens weer te zorgen voor verbetering van hun onderwijs. Ik zie het dan ook als mijn opdracht om mijn collega’s daar alle ruimte voor te geven. Een goede leerkracht behoeft geen leiding, alleen maar aanmoediging en waardering. Binnenkort sluit ik de cursus leidingeven in het daltononderwijs af. Van de zestien cursisten was ik degene met de meeste ervaring als leidinggevende in het daltononderwijs. De andere cursisten stonden vrijwel allemaal aan het begin van hun daltonloopbaan. Het meest opvallend aan deze groep was het enorme enthousiasme. Daar werd ik heel blij van en heeft mij ook weer gemotiveerd om vooral te genieten van ons vak. Een bevlogen schoolleider geeft het team vleugels.

Willem Wagenaar

voorzitter

Deel deze pagina

Uitgelicht