Zittend in de tuin op een stoel die er nog winterachtig uitziet, omdat de voorjaarsschoonmaak is ingehaald door een veel te vroege lente, schrijf ik met veel plezier deze column. Een zonnige voorjaarsvakantie geeft heel veel nieuwe energie om de komende schoolweken tot de meivakantie in te vullen. Ik heb er veel zin in om er een positieve wending aan te geven. Wat hebben we eigenlijk toch een heel mooi vak. Vol verwachting komen de leerlingen weer op school om te werken aan hun eigen ontwikkeling in een sociaal stabiele omgeving. Mijn positieve flow werd verder versterkt door de aanblik en het beluisteren van een enthousiaste juf in DWDD die genomineerd is om leraar van de wereld 2019 te worden. Korte fragmenten van de andere 9 genomineerden uit alle werelddelen gaven mij ook het prettige gevoel dat onderwijs het hechtingsmiddel is tussen verschillende generaties. Socialisering en kennisoverdracht gaan hand in hand om op basis van vertrouwen de mens zonder vrees te worden. Zijn we niet te veel aan het doemdenken en zien we niet teveel beren op de weg in een land dat al bijna 3/4 eeuw vrij van oorlog is en waar gezondheidszorg, welvaart en welzijn van een hoog niveau zijn. Heb ik nou een te roze bril op?
Ik ben en blijf een optimist, maar ook gevoelig voor al die bedreigingen die ons te wachten staan. Het personeelstekort in het onderwijs is daar één van. Alleen daarom al zal ik op vrijdag 15 maart deelnemen aan de landelijke onderwijsstaking. Een beter salaris en minder werkdruk zal zeker bijdragen aan een grotere instroom en het behoud van onderwijspersoneel. De beste reclame voor ons vak begint echter bij onszelf. Doemdenken en azijnpisserij zal niet uitnodigen om ons korps te komen versterken. In de afgelopen twee weken is het mij overkomen dat drie oud-leerlingen (weer) in het onderwijs willen instromen. Hun motivatie had één gelijke noemer: een hele leuke en leerzame basisschooltijd. Ik hou mijn bril maar op.
Met vriendelijke groet,
Willem Wagenaar
Deel deze pagina
Uitgelicht
