Het zijn werkelijk bizarre tijden die we deze weken doormaken. De scholen zijn nu ruim een week dicht en zullen dat naar alle waarschijnlijkheid ook nog wel een tijdje blijven. Ook alle daltonbijeenkomsten, vergaderingen en visitaties zijn tot nader orde afgelast. Omwille onze gezondheid neemt onze bewegingsruimte af. Scholen vangen alleen de kinderen op waarvan beide ouders een vitaal beroep uitoefenen. Afstandsonderwijs is in één week op 98% van de scholen gerealiseerd. Dat noem ik nog eens doorpakken. De ene collega brengt de andere collega op ideeën om zo optimaal als mogelijk met de leerlingen te communiceren van huis uit.

Het zal de komende weken nog best hectisch gaan worden in vele huiskamers. Thuiswerk, scholing, huishouden en vrijetijdsbeleving lopen dwars door elkaar heen. Dan is het o zo belangrijk om dagritme en regelmaat te creëren.

Kunnen de kernwaarden van Dalton daar een handje bij helpen? Zeker weten. Zelfstandig werken volgens een bepaalde planning kan thuis gewoon doorgaan. Het leren omgaan met vrijheden en verantwoordelijkheden zijn in tijden van crisis van elementair belang. Nu het om het behoud van onze gezondheid gaat, wordt er ook vanuit de overheid grote verantwoordelijkheid genomen. Het is aan een ieder om de eigen verantwoordelijkheid zeer serieus te nemen om verdere besmetting tegen te gaan. Samenwerken is in deze tijd wel een dingetje. Toch lukt het ons ook om dit keer niet naast elkaar maar op zekere afstand van elkaar (minstens anderhalve meter) samen tot mooie oplossingen te komen. De cohesie in de samenleving zal zeker toenemen. Met z’n allen tegen Corona. Toen we het op afstand onderwijs moesten vormgeven, heb ik prachtige staaltjes van doelmatig en efficiënt werken gezien. In een paar uur tijd wisten we vorm en inhoud aan digitaal thuiswerk te geven. De kernwaarde die overblijft is misschien nog wel het belangrijkste: reflectie. Het reflecteren vooraf is ons goed afgegaan. We hebben voor de meeste leerlingen het werk voor de komende periode gepland. Het reflecteren tijdens moet zich nog bewijzen. Hoe houden we op afstand zicht op de voortgang in het werk van onze leerlingen en wat is nodig voor vervolgstappen. Ik snak nu al naar het stadium reflecteren achteraf. Als we met zijn allen weer op school zijn en de Coranaperiode kunnen overzien en daar onze leerpunten uit kunnen halen. Deze tijd voelt nu aan als een autorit met een beslagen voorruit, terwijl de achteruitkijkspiegels het heldere beeld geven van machteloosheid.

Toch nog een lichtpunt aan het eind van deze column.

Vlak voordat de scholen sloten heb ik samen met nog 10 collega’s het Calandlyceum in Amsterdam gevisiteerd. Met vlag en wimpel hebben zij de visitatie afgerond en is het Calandlyceum de 25e daltonschool voor voortgezet onderwijs geworden. Voor mij persoonlijk was mijn onderwijscirkel hiermee rond. Als oud-leerling van deze school ( 1967-1972) mocht ik in die tijd genieten van onderwijs op een experimentele middenschool. Ik kwam in de brugklas met een havo advies. Ik ging over naar het tweede leerjaar met een extra vak Latijn, om vervolgens het derde leerjaar in te stromen met een havo-vwo richting. Pas in de vierde klas kwam ik in de echte havo stroom terecht. Deze periode van drie brugjaren is telkens sprake geweest van gepast onderwijs met kansen. Ook de vele projecten en met name het democratische gehalte van de school zijn mij bijgebleven. Nu bijna 50 jaar later mocht ik aan mijn oude middelbare school het predikaat dalton geven. Het heeft er altijd ingezeten.

Ik hoop in mijn volgende column over een maand te kunnen schrijven dat de Coronacrisis over zijn hoogtepunt heen is en dat we weer mogen denken aan samenkomen.

Sterkte allemaal.

Willem Wagenaar
voorzitter

Deel deze pagina

Uitgelicht