In september 1919 start Parkhurst een eigen school in New York. Al snel daarna brengt Parkhurst haar ideeën ook in praktijk op een school voor lichamelijk gehandicapte jongens (The Berkshire Cripple School) in de staat Massachusetts. Dit pakt zo goed uit dat haar vriendin Mrs. W. Murray Crane, bestuurslid en een belangrijke donateur van deze school, haar vraagt haar methode ook in te voeren in de Highschool voor jongens en meisjes in het stadje Dalton, Massachusetts. Dat gebeurt al in februari 1920. Door de experimenten op deze school krijgt Parkhursts ideeën de naam Dalton Laboratory Plan.
Kort daarna bezoekt Miss Belle Rennie uit Londen Parkhursts experimentele scholen. Zij schrijft er een artikel over in de Times Educational Supplement. Al snel daarna vinden (speciaal in Engeland) haar ideeën grotere weerklank. Wel stelt men in Engeland dat het woord ‘laboratory’ misverstanden oproept. Men stelt Parkhurst voor de naam van haar systeem te wijzigen in ‘Parkhurst Plan’. Maar dat wil Parkhurst op haar beurt niet. Daarom kiest ze er voor om over het Dalton Plan te spreken.
De reden dat zij aan het woord laboratorium hechtte, heeft zij als volgt onder woorden gebracht:
Let us think of school rather as a sociological laboratory where the pupils themselves are the experimenters, not the victims of an intricate and crystallized system in the evolution of which they have neither part nor lot. Let us think of it as a place where community conditions prevail as they prevail in life itself. (Vrije vertaling: Laten we de school zien als een sociologisch laboratorium, waar de leerlingen zelf de proeven nemen. Ze moeten daar niet de slachtoffers zijn van een ingewikkeld en uitgekristalliseerd stelsel, dat buiten hen om ontwikkeld wordt. Laten we de school zien als een plaats die net als het leven zelf als gemeenschap functioneert.) (bron: Wikipedia)
Het gedachtegoed van Helen Parkhurst is 100 jaar later nog/weer springlevend. De school zien als sociale oefenplaats ter voorbereiding op een ingewikkelde samenleving is misschien wel te lang een ondergeschoven kindje geweest in de afgelopen twintig jaar waarin de cognitieve opbrengsten heilig werden verklaard. Natuurlijk heeft iedere school de opdracht om kinderen te verrijken met kennis die nodig is om hen te sterken in hun mogelijkheden. Uiteindelijk zijn we daarin hopeloos doorgeschoten en hebben we te weinig oog gehad voor de persoonlijke ontwikkeling voortkomend uit het aanleren van (sociale) vaardigheden die we binnen ons daltononderwijs hebben ondergebracht onder onze kernwaarden. Het leven moet geleerd worden, daar is veel oefening voor nodig en de school is daarbij de oefenplek bij uitstek. Hier komen jongvolwassenen uit verschillende sociale- en etnische lagen vanuit onze samenleving samen om met elkaar te leven, te werken en te leren op elkaar te vertrouwen. Laten we er vooral voor zorgen dat dit in een uitdagende leeromgeving gebeurt waar voldoende ruimte is voor het experiment. Leren door te doen en de leerling als producent te zien i.pv. consument. Daar hoort een onderzoekende houding bij. Ook na 100 jaar mag het woord LABORATORY met hoofdletters geschreven worden.
Willem Wagenaar
voorzitter
Deel deze pagina
Uitgelicht
